Hij heeft iets van een waaghals: de onvervaarde manier waarop hij zich in zijn reportages stort, het risico op een klap of anderszins grove bejegening incalculerend. Daarom kijk ik altijd uit naar een programma van Danny Ghosen. De scherpe reporter die zijn loopbaan bij de publieke omroep begon bij Powned en nu voor de NTR werkt. Ook zijn tweeluik Danny & The Brotherhood, waarvan maandag deel 1 werd uitgezonden, stelt verre van teleur.

In de documentaire is Ghosen er getuige van hoe wegens criminele bezigheden koud verboden motorclubs als de Hells Angels, Satudarah en No Surrender in nieuwe gedaante uit de as herrijzen. Ghosen filmt bij brotherhood Sin Miedo (‘zonder angst’) in Utrecht, een rap groeiende, sterk hiërarchische organisatie volgens beproefd recept: rekruten heten prospects, de afdelingen chapters, die worden geleid door een vice pres, die rapporteert aan de president.

Het was te voorspellen dat leden van genoemde motorclubs zich vroeg of laat zouden hergroeperen, en volgens Ghosen is dat proces volop gaande, met overal in het land nieuwe chapters. Die zich, zo wil de afdeling Utrecht hem doen geloven, onderscheiden van hun voorgangers door hun niet-criminele karakter. Een gezelligheidsvereniging vormen ze, die zich voornamelijk van de burgerij onderscheidt door de uniforme leren hesjes, met daarop de afbeelding van een monsterkop met een mes tussen de kaken.

‘We hebben niets te verbergen’, zegt de president met zwaar ‘Utregs’ accent van achter een niet minder monsterlijk masker, hetzelfde als waarmee veel leden zich vermommen. Niet omdat ze crimineel zijn, maar omdat ze vrezen voor problemen op hun werk, of dat hun gezin hinder ondervindt van pappa’s hobby. Juist die hesjes en maskers maken jullie verdacht bij justitie en politie, houdt Ghosen ze voor. Maar dat is vooral het gevolg van ‘een heksenjacht’. Als iemand ‘iets ergs’ doet, zegt de president, volgt er een gesprek, ‘en als het heel erg is, kan hij vertrekken’. Wat is heel erg, vraagt Ghosen. ‘Oude mensen beroven, verkrachten, pedofilie. Dat zijn no go’s, net als in het echte leven.’

Uiteraard laten de brothers zich bij eventuele criminele achtergronden niet in de kaart kijken, hoewel over een strafblad niet geheimzinnig wordt gedaan. ‘Sommigen hebben privédingen, of een rugzakje’, analyseert de president. Opvallend veel leden vertellen over financiële problemen, de gang naar de voedselbank, drugsproblemen. Wat ze bij de brothers vinden? Respect. Broederliefde die ze ‘in het echte leven’ dikwijls vergeefs hebben gezocht.

Ghosen volgt ze, bij met toortsen verlichte initiatieriten op een zandverstuiving. In het duistere clubhuis. Bij het continue kat-en-muisspel met de politie. Bij een anti-pedodemonstratie. Bij een dagje vissen, waarbij een lid een levende vis de kop afbijt. Geen doorsneegezelligheid misschien, maar Ghosen maakt wel inzichtelijk hoe Sin Miedo een saamhorigheid creëert die de leden in ‘het echte leven’ - de term valt vaak - niet vinden. Een treurig soort warmte. Maar warmte.