‘Haal je toeter uit de la, want we gaan naar het WK!’

‘Ja, met een wuppie, wuppie, wuppie pakken wij dat wereldcuppie!’

‘We zijn er weer bij, en dat is prima!’

Bron: Volkskrant

‘Haal je toeter uit de la, want we gaan naar het WK!’

‘Ja, met een wuppie, wuppie, wuppie pakken wij dat wereldcuppie!’

‘We zijn er weer bij, en dat is prima!’

Genoeg vrolijke liedjes over het Nederlands elftal, maar aan het aankomende WK Voetbal in Qatar is niets prima. Ruim drie weken duurt het nog, voordat een van de meest controversiële voetbaltoernooien uit de geschiedenis losbarst. Voor de grote meerderheid lijkt het wel duidelijk: dit WK is bedorven, en als we al gaan kijken, doen we dat met een nasmaak van de rotste eieren denkbaar.

Er zijn hooguit nog een paar apologeten die beweren dat het wel meevalt. Als The Guardian rept over minstens 6.500 doden bij de bouw van Qatarese voetbalstadions, roept Qatar-ambassadeur Ronald de Boer doodleuk dat ‘alle doden op één hoop zijn gegooid’. Als aan de stamtafel van HLF8 wordt gevraagd wat Jack van Gelder van de erbarmelijke omstandigheden voor arbeiders vindt, stelt hij dat die arbeiders ‘toch echt zélf hebben gekozen voor dit werk’.

Maar na het zien van In de schaduw van het WK kan elk restje voorpret ook voor de naïefste opportunist de ijskast in. In deze driedelige documentaireserie van de VPRO (in aanloop naar het WK wekelijks een nieuwe aflevering) gaat Danny Ghosen in gesprek met de mensen die uitgebuit werden bij de bouw van die vermaledijde voetbalstadions, of – in tragischer gevallen – met hun nabestaanden.

Ghosen spreekt onder meer met de sympathieke Amit, die meehielp bij de bouw van het Al Thumama-stadion, waar Nederland op 21 november speelt tegen Senegal. De spelers komen daar hooguit 90 minuten in actie; Amit mocht van geluk spreken als hij na twaalf uur klaar was met zijn werkdag. Om hem heen vielen mensen voortdurend flauw door de extreme hitte, eten en drinken was er nauwelijks en Amit kreeg talloze bloedneuzen en een veel te hoge bloeddruk. Inmiddels moet hij wekelijks naar het ziekenhuis omdat zijn nieren niet meer functioneren.

Nog schrijnender werd het in een extreem arm Nepalees dorpje, waar Ghosen familieleden bezoekt van een van de overleden arbeiders, die naar Qatar trok opdat zijn familie een beter leven zou krijgen. Maar hij kwam nooit meer thuis en de familie bleef achter met een enorme schuld. Volgens de autoriteiten stierf de 28-jarige jongen een ‘natuurlijke dood’, maar waaraan hij precies overleed, is onduidelijk. De tranen van zijn vader schreeuwden stille wanhoop.

De Van Gelders en De Boers van deze wereld zullen blijven roepen dat de arbeiders er zelf voor kozen, maar Ghosen liet knap zien dat er een wereld van verschil zit tussen willen en moeten. In de tranen van de rouwende vader zat het hele verhaal van het WK in Qatar. We hebben nog twee afleveringen te gaan, maar die toeter hoeft echt niet meer uit de la.