,,Tot dat ze buiten bereik van de jagers zijn en niet meer doodgeschoten kunnen worden”, legt Danny Ghosen (39) uit. De programmamaker is die nacht om drie uur opgestaan om samen met een cameraman vrijwilligers van Animal Rights te volgen tijdens het verstoren van de ganzenjacht. ,,Zelden heb ik zoveel passie gezien bij activisten. En het is een kwestie, hoor. Ganzen die de oogst van de boeren verruïneren, jagers die door de boeren ingehuurd zijn om op ganzen te schieten en zij die langs komen om te toeteren, met zo’n vuvuzela. Jagers boos, boer boos maar zij blij dat die jacht verstoord is.”

Het is een van de vier afleveringen uit de serie Danny Demonstreert, die vanavond begint bij de NTR. Behalve de fanatieke dierenactivisten van Animal Rights duikt hij verder onder meer in de verhalen van de neonazi’s van de Identitäre Bewegung, de links-activistische Freedom Fighters en de extreemrechtse Britain First. Bij de laatste demonstratie liep hij een stukje mee, maar stapte hij uit. ,,Wat zij riepen, dat kon écht niet.”

De nieuwe reeks mini-docu’s passen in de ontwikkeling van Danny Ghosen, die nog maar zes jaar geleden zijn studie journalistiek voltooide. De televisiemaker, die op z’n 15de met zijn familie uit Libanon was gevlucht naar Nederland, was toen al 32. Hij had een lange weg afgelegd. Met diverse opleidingen en baantjes. Als meubelmaker, schilder, automonteur, maar wat hij wilde, was verhalen vertellen. De taalachterstand zat 'm lange tijd in de weg, hij voelde zich niet thuis. Hij had op het punt gestaan Nederland te verlaten. PowNed belde en werd zijn redding, stelt hij nu. ,,Van Dominique Weesie kreeg ik kansen. Ik moest zelf knokken voor mijn plekje en zelf onderwerpen bedenken. Ik ben vaak op mijn bek gegaan. Na een item over gestolen koper kwam de ommekeer.”

Bekend is het filmpje bij de ambassade van Angola in Den Haag. De diplomaat had lak aan de verkeersregels en toen de vasthoudende Ghosen langs kwam om dat aan de kaak te stellen, sloeg een medewerker hem een bloedlip. ,,Altijd als ik in Den Haag ben, denk ik er aan. Gaat het jeuken. Leuke tijden”, grijnst de Amsterdammer, die in zijn programma’s altijd bezig is geweest met misstanden.

De strijd tegen onrecht, hij is ermee opgegroeid, en hoe. Danny Ghosen werd geboren en getogen in Libanon, waar een burgeroorlog woedde. Het gezin moest vluchten. ,,Ons huis lag aan puin. Als ik nu naar beelden van Syrië kijk, denk ik: zo was het bij ons ook. Beschietingen van straat tot straat, bommen, de schuilkelder in, soms wel een week lang. Kropen we bij elkaar. Wat je deed? Praten met elkaar, kaarten, je probeerde het beste van te maken.”

Het beeld van huidige vluchtelingenstromen raakt hem des te meer. ,,Al die mensen die negatief praten over vluchtelingen… geloof me, zij kiezen er niet voor, ze móeten vluchten. Libanon kent twee miljoen vluchtelingen, bijna de helft van de bevolking van dat land. Het staat op ontploffen. Hier klagen we over 60.000. En het is logisch dat er af en toe ruzie is in azc’s. Mensen hebben hun leven verlaten, vrienden en familieleden verloren, trauma’s opgelopen.”

Veertien jaar na het vertrek keerde Danny Ghosen voor het eerst weer terug naar zijn geboorteland. ,,Ik kwam van een koude kermis thuis. Verlangde naar mijn oude leven, maar dat bestond niet meer. Een te romantisch beeld. De werkelijkheid deed pijn. Het was lastig om weer mee te doen. Ik bleek te westers, te mondig. Veel mensen kende ik amper meer. Toen ik daar vertrok voelde dat wederom als een vlucht.”

Het wennen in Nederland ging gepaard met teleurstelling en verdriet. Ghosen was ambitieus, maar kon lange tijd z'n ei niet kwijt. Bovendien verloor hij al vroeg zijn vader, nu veertien jaar geleden. ,,Een hersenbloeding, hij was 54. Een grote klap. Een van de zwaarste dingen die ik heb meegemaakt. We hebben het met z’n allen opgepakt. Zijn als familie nog hechter geworden. En als ik nu af en toe in de spiegel kijk, denk ik: wow, wat lijk ik op hem. In uiterlijke zin dan, want mijn vader was rustig, dacht na over wat hij deed. Ik was een lastpakkie en wil nog steeds wel impulsief reageren. Denk later dan: dat was niet zo slim. Ik mis hem nog steeds. En ik vind het heel jammer dat hij niets van mijn journalistieke loopbaan heeft meegekregen.”

Die loopbaan leidt hem van PowNed via de EO naar NTR waar hij reportages maakte als Danny in Arabistan en nu Danny Demonstreert. ,,Dit gaat meer om de inhoud. Ik wilde een andere kant laten zien, dus ik ben een paar stappen terug in brutaliteit. Ik ben nog lang niet klaar met televisie maken. Kan nog veel leren. Het moet niet gelikt zijn, maar wel spannend. En wees gerust, het blijft lekker om af en toe even stout te doen.”