Maar dan met darts, biljart, geheimzinnige inwijdingsrituelen en muziekavondjes in het clubhuis, ruim besprenkeld met wodka-cola. En af en toe gaan de mannenbroeders samen een dagje vissen. Allemaal heel gewoon. Tot een van de clubleden tijdens zo’n uitje voor de camera de kop afbeet van een levende vis.

Tot zover het eerste deel van Danny & The Brotherhood. Volgende week maandag zendt NPO 3 het tweede en laatste deel uit. De vooruitblik liet zien hoe leden van Sin Miedo meelopen met een anti-pedodemonstratie. En hoe de baas van het spul vertelt dat homo’s niet welkom zijn. Want het is een mánnenclub, hè.

Deze subtiele opbouw zit vaker in de programma’s van Danny Ghosen. Hij geeft de mensen die hij volgt – of het nu messentrekkende jongeren, pedofielen, 5G-wappies, QAnon-aanhangers of leden van een Brotherhood zijn – middels zijn vragen alle ruimte om hun eigen beeld te schetsen. Maar door te laten zien wat er allemaal gebeurt en door te vragen, kantelt het beeld voor de kijker vanzelf.

De naam ‘Danny’ in een programmatitel is in korte tijd een kwaliteitskeurmerk geworden. Hij staat garant voor tv over interessante materie en actuele kwesties. Het lijkt wel of hij iedereen voor zijn camera krijgt, vooral groeperingen die van nature uiterst mediaschuw zijn. Ik vraag me elke keer af wat zijn geheim is. Hij komt niet bedreigend over, dat is één ding.

Wellicht is zijn verleden als recalcitrant Powned-verslaggevertje ook een pre in de kringen waarin hij zich graag begeeft. En hij is niet opdringerig, blijft altijd correct. Zelfs als de denkbeelden van de mensen die hij interviewt mijlenver van hem afstaan en je aan zijn gezicht kunt aflezen dat hij er het zijne van denkt.

Toen de kop van de vis werd gebeten, was Danny niet in beeld. Hoeft ook niet, ik kan wel raden hoe hij keek.