Presentator Danny Ghosen kaart voor de EO de vluchtelingenproblematiek aan in Rot op naar je eigen land. Hij is blij nu voor de NTR journalistieke programma's te gaan maken.

Bron: Volkskrant.nl

Haro Kraak  15 januari 2016

📸 gemaakt door

Vluchteling of gelukszoeker?

'Ik snap niet waarom er zo'n negatieve lading zit aan het woord gelukszoeker. Wij zijn allemaal op zoek naar geluk. Als je een gelukszoeker bent, ben je volgens mij wel oké. Geen crimineel, geen verkrachter, geen moordenaar - nee, je zoekt gewoon geluk. Net als jij en ik. De mensen die dat woord denigrerend gebruiken, zijn zelf doodongelukkig en hopen op meer geluk, denk ik. Mijn nieuwe programma Rot op naar je eigen land, waarin jongeren de route van een vluchteling afleggen, gaat ook over mensen die het woord gelukszoeker gebruiken.

'Zelf ben ik een oorlogsvluchteling die altijd op zoek is naar geluk. Op mijn 15de kwam ik uit een oorlogsgebied naar Nederland. In Beiroet was het wachten tot er een bom op ons huis zou vallen. De sfeer in Nederland was best gemoedelijk toen. Nu komen we net uit een economische crisis en veel mensen hebben het zwaar. De vluchtelingen, een veel grotere stroom ook nu, kosten de gemeenschap geld en hebben banen en huizen nodig. Ik begrijp dus wel dat mensen zeggen dat vluchtelingen komen profiteren.

'Soms doen vluchtelingen ook domme dingen hier. Dan gaan ze klagen dat ze geen tv hebben. Wees gewoon blij dat je goed opgevangen wordt. Toen mijn familie naar Nederland kwam, sliepen we ook in een brakke caravan. Dat was verschrikkelijk. Maar ik heb nooit geklaagd. Je wordt hier naar behoren opgevangen, vind ik. Ga maar terug als het je niet bevalt.'

Presentator of journalist?

'Journalist, zeker. Het liefst ga ik als straatjournalist aan de slag met het nieuws van de dag. Ik stap nu over van de EO naar de NTR en daar krijg ik weer de kans om als maker met veel zeggenschap twee journalistieke programma's te maken. Als bijvoorbeeld protesten zoals in Geldermalsen plaatsvinden, wil ik erop af. Dat vind ik het mooiste om te doen: de wijken in en niet alles van achter je bureau bedenken. Bij de EO zeiden ze vaak tegen mij dat ik een presentator ben, maar zo voel ik me niet. Ik hou van de actualiteit en heb journalistiek gestudeerd. Ik vind het ook leuker om op de korte baan te werken. Dat je iets opneemt en dat het nog die avond op tv is.'

Libanon of Nederland?

'Als ik hier ben, verlang ik naar Libanon. Ben ik in Libanon, verlang ik weer naar Nederland. Ik verlang naar Libanees eten, het klimaat, de omgang is gemoedelijker daar - in Nederland is het debat keihard en de omgang wat kil. In Libanon kun je zo bij iemand binnenlopen en mee-eten.

'Ik hoor toch wel meer thuis in Nederland, denk ik. Ik heb hier langer gewoond, meer dan de helft van mijn leven. Ze vinden me in Libanon heel Nederlands. Ik ben te direct. Als we een volgende afspraak hebben, dan zeg ik: we moeten nu weg. Maar dat kun je niet zomaar zeggen daar, dat is onbeleefd. Of als ik ergens geen zin in heb, dan zeg ik dat gewoon. Een aanbod afslaan moet je heel omslachtig en voorzichtig doen. Ik zeg gewoon: ik wil niet. Dan hoor ik dat ik te westers, te lomp of te onbeschoft ben geworden. Het is gezond dat je bepaalde gewoonten overneemt als je ergens woont. Dat is integratie.'

Ophef of inzicht?

'Mensen hadden de eerste aflevering van Rot op naar je eigen land nog niet eens gezien of hadden hun mening al klaar, op basis van een trailer. Alsof we een heel programma maken alleen om ophef te veroorzaken. Natuurlijk niet. Ik heb respect voor de deelnemers, ondanks hun soms kortzichtige uitspraken. Het is de eerste keer dat jongeren op tv naar die kampen worden gebracht. Tussen de stront en de modder leven ze mee. Sommigen gaan wel anders nadenken over bepaalde zaken. Kelly, een blonde barvrouw uit Amsterdam-Noord, zei vooraf dat de vluchtelingen van haar allemaal mochten verdrinken. Dat hou je niet vol als je de mensen zelf spreekt. De deelnemers kwamen met allerlei vragen over de vluchtelingen naar mij toe. Vraag het ze zelf, zei ik, of het gelukszoekers zijn. De deelnemers kregen inzicht in de frustraties, woede en beweegredenen van vluchtelingen. Ik vind dat geen sensatie-tv.'

Het geloof: wel of niet bespotten?

'Ik ben christen. In Nederland mag en kan alles, binnen de grenzen van de wet. Ik vind ook dat je over alles grappen kan maken. Maar moet dat ook altijd? Je weet dat het mensen kan kwetsen. Soms gebeurt het alleen om te laten zien: kijk, wij doen het gewoon. Om stoer te doen. Je weet wat de gevolgen zijn: mensen worden boos, gaan de straat op, verbranden vlaggen of doen nog veel ergere dingen. Is dat je doel of heb je een boodschap met de grap? Het is mijn geloof, maar wat een ander ervan vindt, boeit me niet zoveel. Ik ben zo vaak beledigd en gediscrimineerd. Vroeger op de redactie van PowNed zeiden ze tegen mij: 'Hé Danny, ouwe christenhond.' Dan deed ik maar stoer mee: 'Hé klote ongelovige, jij gaat lekker naar de hel.''

Undercover of met open vizier?

'Ik vind undercover superleuk en heel spannend om te doen, maar je moet het alleen op de juiste momenten inzetten. Het is een zwaar middel. De misstand die je wilt onthullen moet groot genoeg zijn. Zelf ben ik ooit eens voor PowNews undercover gegaan in de koperhandel. Als je je bekendmaakt als journalist kom je er nooit achter dat die helers handelen in gestolen koper uit het Shell-gebouw. Met een verborgen camera lukt dat wel.

'Ook ben ik voor 3Onderzoekt undercover in een vluchtelingenkamp in Kroatië geweest. Om te zien hoe die mensen nou echt behandeld worden. De cameralieden werden er uitgepikt omdat ze er Nederlands uitzagen, maar ik kon me makkelijk als vluchteling voordoen. Met een GoPro-cameraatje heb ik alles gefilmd. Uiteindelijk ben ik over een hek met prikkeldraad geklommen om er weer weg te komen. Dat was goede televisie en onthullende journalistiek.

'De journalistiek die ik bedrijf zit vaak op het randje. Soms ga je er dan overheen, omdat het een moeilijk werkgebied is. Maar dat is altijd achteraf praten.'

Drank of drugs?

'Ik heb nooit drugs gebruikt in mijn leven, heb zelfs nog nooit een sigaret gerookt. Drinken doe ik wel. Wijn vind ik erg lekker. Ik ben een single van 37, maar ik ga niet veel uit. Ik concentreer me op mijn carrière. Gekke dingen ernaast doen zie ik niet zo zitten. Bovendien probeer ik mijn privéleven zo veel mogelijk uit de media te houden.'

Expeditie Robinson: echt afzien of alleen voor tv?

'Ik word zo moe van deze vraag. Je ziet die mensen toch afvallen gedurende een seizoen? Het is echt afzien. Je krijgt bijna niets te eten en je slaapt superslecht. Je kunt niet douchen of je wassen. Als je moet poepen, moet je de zee in om je af te spoelen. Je moet eten met vieze handen. Ze laten je helemaal aan je lot over. Het is echt slopend.

'Ik heb elf dagen op het verliezerseiland gezeten. Helemaal alleen. Ja, de cameraploeg komt soms even langs, maar gaat daarna snel weer weg. Ik sliep daar tussen de ratten. Een plaag was het. Ik deed geen oog dicht door het idee dat je daar ligt en een rat aan je gezicht gaat knagen. Na elf dagen werd ik alsnog verslagen en moest ik naar huis. Toen was al dat afzien op het verliezerseiland dus voor niks geweest. Ik ben extreem fanatiek bij spelletjes en kan vaak slecht tegen mijn verlies. Ik had veel rivalen op het eiland omdat ik een aantal keer mensen om de tuin had geleid. Maar ja, dat is het spel. Ik heb het slim gespeeld en wil altijd winnen.'

Altijd over je schouder kijken of nooit bang?

'We zijn allemaal weleens bang. Ik ook. Ik heb met allerlei boeven te maken gehad en ik kijk wel goed om me heen op straat om te kijken of ik zo iemand weer tegenkom. Autodieven, vuurwerkhandelaren, koperhelers - dat zijn allemaal geen lieverdjes. Als je met je kop op tv bent, kun je reacties verwachten. Maar het is niet alsof ik de openbare ruimten mijd, want dan heb je geen leven meer.'

Kijkcijfers of Kamervragen?

'Ik zou liegen als ik zou zeggen dat kijkcijfers mij niet interesseren. Daar kijk ik 's ochtends meteen naar als mijn programma op tv is geweest. Je wilt dat veel mensen kijken, dat het goed ontvangen wordt én dat je er iets mee bereikt. Met de PowNews-items over het foutparkeren van diplomaten heb ik wel het een en ander teweeggebracht. En bij de verkiezingen in Amsterdam heb ik met een boerka aan geprobeerd als vrouw te stemmen. De eerste keer lukte dat en toen zei burgemeester Eberhard van der Laan dat het niet nog eens mocht gebeuren. Bij de volgende verkiezingen hebben we het bij negen verschillende stembureaus geprobeerd, maar nergens lukte het. Daar was Van der Laan wel blij mee natuurlijk, maar ik ook: mede door mijn werk zijn die regels aangescherpt.'