Nog niet zo heel lang geleden joeg Danny Ghosen als beginnende presentator voor PowNews in Den Haag op foutparkerende buitenlandse diplomaten. Zijn zuigende, confronterende manier van verslaan leverde hem bij het Russische consulaat een arrestatie op en later kreeg hij ook nog eens een klap voor zijn kop omdat een medewerker van de Angolese ambassade Ghosen aanzag voor extremist.

Bron: Volkskrant.nl

Julien Althuisius 24 november 2016

Maar ook kleine bloedzuigers worden groot. Ze kammen hun haar, laten een imposante baard groeien en gaan alleraardigste televisie maken. In Danny in Arabistan (NTR), dat nu drie afleveringen onderweg is, bezoekt Ghosen zes landen in de Arabische wereld en gaat hij op zoek naar de verhalen van de jongeren die daar wonen, hoe ze leven onder moeilijke omstandigheden en wat hun dromen zijn.

Zo vroeg Ghosen in de eerste aflevering, in Gaza-stad, twee meisjes op straat waar ze op huwelijksreis heen zouden willen gaan. 'We gaan niet op huwelijksreis', was het ontnuchterende antwoord, 'in dit land denken we er niet aan omdat het toch niet kan.' Maar hallo, dacht Ghosen, 'je kunt toch dromen?' 'Waarom zou je iets onmogelijks dromen', antwoordde het meisje, 'we moeten realistisch blijven.'

Vorige week ging het precies andersom. Ghosen ontmoette in z'n geboorteland Libanon de jonge Mahmoud, die droomde van een carrière als zanger, maar in het echte leven de auto's van de rich and famous van Libanon mocht parkeren. 'Verdoe je je tijd niet met een droom die misschien nooit uitkomt?', vroeg Ghosen. 'Ik verdoe nu mijn tijd. Maar wie weet.'

Het is natuurlijk niet de eerste keer in Nederland dat er een programma wordt gemaakt over de Arabische wereld. Maar wat Ghosen - die op zijn 15de naar Nederland vluchtte vanwege de burgeroorlog in Libanon - op anderen voor heeft, is dat hij de taal spreekt, de cultuur kent; een van de mensen is die hij ontmoet. Hij praat net zo gemakkelijk met de jongen die een hostel runt op de Westelijke Jordaanoever en in zijn vrije tijd demonstreert tegen Joodse kolonisten, als dat hij met een groepje bedoeïenen lacht om hun liefdesleven. Tegelijkertijd is Ghosen wel zo ver-Nederlandst dat hij niet schroomt om een verslaggever in een vluchtelingenkamp in Jordanië op haar journalistieke plicht te wijzen om over schrijnende zaken te schrijven 'en niet alleen maar over mensen die schilderen en fotograferen, hoe leuk dat ook is'.

Het enige is dat Ghosen de neiging heeft om alles wat hij heeft meegemaakt in een stand-up of voice-over samen te vatten, plus er nog even zijn eigen gevoel bij te vertellen, wat nog wel eens tot een jahaa-dat-hadden-we-zelf-ook-al-wel-begrepen-Erlebnis kan leiden. Zo zei Ghosen, nadat hij een dag had meegelopen met een paar sociaal werksters: 'Ik vind het best knap dat je zoiets kunt en durft te doen; dat je naar die achterstandswijken gaat ondanks dat er zo veel sympathisanten van die organisatie (IS, red.) wonen. Dus ja, petje af voor die vrouwen.' Dat is ongetwijfeld gemeend, maar ook nogal overbodig. Desondanks, petje af voor Danny.