Welke wijk de meeste indruk maakte? „Ferentari in Boekarest was echt bizar. Het is daar zo verloederd, het vuil ligt er gewoon overal in de straten. De kinderen spelen er tussen de heroïne- en cracknaalden. Je kunt er zo ergens een shot halen als je wilt, dat is bijna niet voor te stellen.”

Ghosen werd bekend met gedurfde straatreportages in en buiten Nederland. Waar zijn collega’s bij de NPO in optocht naar toeristische oorden als Japan trekken, wilde hij voor Danny in de buitenwijken het leven in de rauwste achterstandswijken van Europa vastleggen. Daarvoor deed hij behalve Boekarest nog Dublin aan, Marseille, Birmingham en Athene.

Morgenvond start hij in Napels. „Als we daar in Scampia filmen, gaat het mij er niet om te achterhalen hoe de maffia daar functioneert. Ik wil weten welke invloed die overal aanwezige criminaliteit heeft op het dagelijks leven van de mensen. Niet wie de drugs dealt.”

De kop kosten

Die invloed is immens. Of, zoals Ghosen het verwoordt: „Het is zo moeilijk om daar op te groeien.” Net zo moeilijk was het voor hem om daar mensen te spreken, want maar weinigen durfden met hem te praten. „Er is in Scampia regelmatig een oorlog gaande tussen de clans om hun territorium af te bakenen. Als je dan vraagt hoe het is om bij zo’n clan te horen, dan klapt iedereen dicht. Die mensen wonen daar, hè. Zij gaan niet klagen want dat kan hen de kop kosten.”

Dat dit bestaat in Europa, dit type ellendige wijken, die gedachte speelde Ghosen regelmatig door het hoofd. „Dan zijn de oude wijken in Nederland echt Disneyland in vergelijking met die buurten.”

In Marseille komen mensen soms dagenlang het getto niet uit omdat er politie-razzia’s gaande zijn. Ghosen wilde ook Le Castellane in, de wijk waar de latere topvoetballer Zinedine Zidane opgroeide.

"Lichtpuntjes in meest troosteloos decor"

„We waren zo ver dat we met een rapster uit de buurt naar binnen konden om te filmen - echt zo’n motorrijdende bad ass dame - maar dat ging uiteindelijk toch niet door omdat de politie de buurt had afgesloten.” Als je in zo’n achterstandswijk in Marseille rondrijdt zie je overal de ’spotters’ staan op de flatgalerijen, vertelt Ghosen. „Gemaskerd vaak - bivakmuts, zonnebril - die houden in de gaten wie de wijk binnenkomt, zodat ze als het moet snel hun bendegenoten kunnen waarschuwen.”

Alles draait om drugs en om de hoop op een snelle klapper. Als jongeren niet dealen, proberen ze soms via de sport of de rapmuziek de wijk te ontvluchten. Zo droomt een jonge Napolitaanse judokampioene van olympisch succes.

Gunnen

Een enkeling bedenkt een creatieve oplossing, zoals de jongen die in het portiek van zijn flatgebouw in Marseille twee kapperskrukken neerzette en medebewoners knipt. „Dat was fascinerend”, zegt Ghosen. „Hij had nauwelijks geld en kappersgereedschap. Maar de mensen gunnen het hem echt.”

„Er zat daar ook een Afrikaanse mevrouw”, vervolgt hij zijn opsomming, „die kookt gewoon thuis voor iedereen. Voor een paar euro koop je bij haar een hele maaltijd. En er was een automonteur met een garage op straat, zomer en winter. Mensen uit heel Marseille komen naar hem toe omdat hij zo goedkoop is.”

Criminaliteit

Het zijn enkele lichtpunten in een meest troosteloos decor met veel acteurs die, in Ghosens woorden, ’anti-maatschappelijk gedrag’ vertonen. Of de (radicale) islam in die wijken een regulerende en socialiserende rol speelt? Ghosen: „In Birmingham zie je wel clans met verschillende etnische samenstelling. Maar ik kan niet zeggen dat we hebben gezien dat het salafisme in die wijken om zich heen zou grijpen. Het is toch vooral sociaaleconomische achterstand wat je ziet en de criminaliteit die daarmee verband houdt.”