Soms zijn het niet de woorden die je bij de keel grijpen, maar de wijze waarop ze worden uitgesproken. Mandy, slachtoffer van huiselijk geweld kreeg van Danny Ghosen de vraag of er ooit iemand op de deur had geklopt om hulp aan te bieden. „Nee,” zei Mandy, maar het was een nee met zo weinig lucht dat je haar amper kon verstaan.

Even daarvoor hadden we in Danny’s wereld (VPRO) al met een (vermoedelijke) beveiligingscamera beelden gezien uit Mandy’s woonkamer, waar haar man haar sloeg, vastgreep, meesleepte en hard tegen een deur aan drukte. Aan het begin van de uitbarsting was een vage vlek uit beeld verdwenen. Dat was de hond des huizes, die genoeg had van al die onrust om zich heen. Daarna stond een wazige gestalte op van de bank en liep uit beeld. Dat was Mandy’s kind.

Een keer per week

Het knappe van de reportages in Danny’s wereld (VPRO) is dat Ghosen in staat is om in zeer kort bestek – de uitzending duurt dertien minuten – tot een kern door te dringen. Behalve Mandy vertelde ook Suzanne haar verhaal. Haar vriend gooide scharen naar haar, kneep haar keel dicht. Ze liet de gaten zien die hij in de badkamerdeur sloeg als zij zich daar had opgesloten. „Ongeveer een keer per week,” lichtte ze ongevraagd toe. Een keer vluchtte ze met haar dochter naar het huis van haar schoonouders; haar man reed er als een bezetene achteraan. „Zij zullen me wel beschermen,” dacht Suzanne. Ze deden niet open.

Het is al lastig om slachtoffers van huiselijk geweld voor de camera te krijgen, maar daders zijn daar nog veel minder makkelijk toe over te halen. Ghosen sprak met Ray, die in twee verschillende relaties zijn partner mishandelde. Hij vertelde hoe het begon („Je denkt: ik geef gewoon een tik en dan is het opgelost.”) en hoe het van kwaad tot erger ging: „Het werd een machtsspelletje. Ik ging haar steeds minder serieus nemen.” Zij bleef toch bij hem. „Ik weet dat ze ontzettend veel van mij gehouden heeft, anders had ze dat niet gedaan.” Soms is het moeilijk om liefde en angst uit elkaar te houden.

Grens gepasseerd

Een dag eerder was Ray met Ghosen te gast geweest in Khalid en Sophie (BNNVARA), waar de kijker de geweldpleger in de ogen kon kijken. Achteraf beschouwde hij zichzelf als een patiënt: „Het ging in die periode heel slecht met me, al had ik dat zelf niet door. Ik was egocentrisch en narcistisch.” Op de vraag van Sophie Hilbrand of hij zelf begreep dat hij een grens was gepasseerd, antwoordde hij even eerlijk als onheilspellend: „Het duurde heel lang voor ik vond dat ik een grens overging. Op dat moment vond ik het prima.”

Details over zijn geschiedenis hield Ray, die nu is aangesloten bij een project dat huiselijk geweld bespreekbaar moet maken, voor zichzelf. Wanneer en hoe het geweld stopte, of er aangifte tegen hem is gedaan – die zaken bleven onduidelijk. Of hij op tv was met instemming van zijn exen, werd niet gezegd; wel had hij overlegd met zijn kinderen. Maar over wat er moet gebeuren liet hij geen twijfel bestaan: „Niets doen is geen optie. Er moet veel meer over worden gepraat, ook op scholen bijvoorbeeld.”

Uit de verhalen van Mandy en Suzanne werd eens te meer duidelijk hoe moeilijk het is om een cyclus van huiselijk geweld te doorbreken. Eenmaal vroeg een collega aan Suzanne of ze door haar vriend zo was toegetakeld. Ze gaf toe, maar bezwoer de collega te zwijgen. Mandy vertelde dat ze nog altijd geen aangifte heeft durven doen tegen haar ex. Danny’s wereld was er ditmaal een waarin vrouwen zozeer worden verstikt door angst en schaamte dat ze geen adem meer hebben om er een nee uit te persen.