Vrijdagavond werd Lips getrakteerd op een kijkje in de hel. Die bleek zich te bevinden in zijn achtertuin. Programmamaker Danny Ghosen was afgereisd naar het aanmeldcentrum in Ter Apel. Hij was niet de eerste en, zo merkte Lips dit weekend op, ook niet de laatste. Wat was er dan toch zo bijzonder aan zijn bijdrage?

Op de eerste plaats: Ghosen is zelf vluchteling. Dat gaf een prettig bevreemdend effect toen hij demonstranten uit de buurt vroeg waarom hij destijds kon rekenen op een warm welkom en ze nu en masse van een afstandje stonden te roepen dat het land vol is, zwaaiend met hun omgekeerde vlaggen.

“Heb je ze weleens gesproken?” vroeg hij aan een keurig gekapte jongen die beweerde dat het hier ging om een zootje dieven en verkrachters, maar wel graag een selfie met Ghosen wilde maken. Of hij dan met de programmamaker mee naar binnen wilde? De jongen, met de paniek in zijn ogen: “Ik kan geen buitenlands.”

Ghosen wel. Lips heeft nog geen verslaggever gezien die dichter in de buurt kwam van de asielzoekers. Mensen op de vlucht voor oorlog. “Ik ben hier gekomen omdat ze zeiden dat Nederland een mooi land is met vriendelijke mensen. We zijn niet gekomen om te worden vernederd.”

Vanuit passerende auto’s blijkt een man te zijn bekogeld met eieren en yoghurt. “Schelden is geen probleem,” zegt hij gelaten. “Maar nu beginnen ze te gooien.”

Confronterende tv. Maar waar Ghosen zich vooral in onderscheidde, was zijn diepgevoelde en hardop uitgesproken verontwaardiging. Journalistieke distantie is een mooi ding, dacht Lips, maar niet altijd. Ghosen was in Calais geweest en in de kampen in Griekenland en Turkije. “Maar dit is Nederland. Wij lachten dat soort landen uit, want wij dachten: dat gebeurt hier niet, wij zijn een beschaafd land.”

Ghosen schaamde zich. Lips ook.

Reageren? [email protected].