Terwijl Danny Ghosen in de nieuwe serie NTR-reportages Danny ter plekke aan de Tunesische kust een hoogopgeleide, werkloze vrouw interviewt, zet verderop een Transavia-vliegtuig de landing in. Nederlandse toeristen vieren graag vakantie in de zon van Tunesië, ‘maar jij mag Nederland niet in’, zegt Ghosen. Een pijnlijke constatering, die de ongelijkheid illustreert tussen de burgers van de twee landen – op drie uurtjes vliegen van elkaar verwijderd.

De vrouw zonder inkomen is een van de Tunesiërs die in Ghosens reportage de uitzichtloze situatie schetsen waarin het Noord-Afrikaanse land economisch en moreel verkeert. Dertien jaar nadat in het land de Arabische lente werd ontketend, is de dictatuur terug, fungeert Tunesië als doorvoerhaven voor mensensmokkelaars, heerst er een diepe economische crisis en hebben jongeren slechts één droom: naar Europa. Of je nu hoogopgeleid bent of ongeschoold: Tunesië heeft niets te bieden.

Ghosen praat met de families van jongeren die hun overtocht per bootje over de Middellandse Zee met de verdrinkingsdood moesten bekopen. Hartverscheurende verhalen hoort hij van ouders die vergeefs hebben geprobeerd hun zoon te weerhouden van de boottocht, maar: ‘Vraag een 5-jarige op straat waarvan hij droomt, en hij zal steeds hetzelfde zeggen.’

Talrijke jongeren wagen hun leven, hun hoop op een betere toekomst wordt aangewakkerd door de enkele succesvolle klasgenoot wiens oversteek naar Europa wél is geslaagd. Die een jaar later, wapperend met zijn verblijfsvergunning, terugkeert om zijn succes opzichtig te vieren en met euro’s te smijten. ‘Valse indrukken’, zegt een visser die de aanblik van een verdronken migrant negen jaar later nog steeds niet van zijn netvlies heeft kunnen wissen.

De ouders wier zoon in de golven verdween, vertellen dat ze, na anderhalf jaar, nog steeds vijf keer per dag zijn mobiele nummer intoetsen, in de hoop dat hij opneemt. Het leven heeft geen vreugde meer, elk uur zijn er vragen over het ongewisse lot van hun kind. Een enkele familie heeft een graf om bij te rouwen, maar vaak blijft de onzekerheid knagen van het niet-weten. Nabestaanden schenden soms anonieme graven, als ze vermoeden dat hun vermiste zoon erin ligt.

Ghosens betrokkenheid bij de Tunesiërs is vaak ontroerend. Niet alleen spreekt hij hun taal, hij kent ook de cultuur. Weet hoe de glimlachende vader zich groot houdt, terwijl zijn hart pijn doet. ‘Als Arabische man moet je sterk zijn, maar je mag ook rouwen’, houdt hij een vader voor, terwijl hij troostend een arm op zijn schouder legt.

Met Ter plekke brengt Ghosen het migratievraagstuk terug tot menselijke proporties, iets waarvan het debat in Nederland zeer gediend is. Mooi dat de publieke omroep zo’n programma nog steeds uitzendt, ook al gebeurt dat dan op een doordeweekse avond tegen middernacht. Wie dat niet trekt, wijkt uit naar YouTube. Volgende week is Ghosen op de Westelijke Jordaanoever.