Stelen? Al legt hij een miljoen in de auto, dan heeft nog niemand het recht dat te pakken. 'Ik snap niet dat jij het voor die jongens opneemt', antwoordt Ghosen hem. 'Het is vandaag prachtig weer en jij kiest ervoor om op een verrotte brommer pizza's te bezorgen. Daar heb ik respect voor. Jongens die stelen geven allochtonen een slechte naam. Ja mij ook, want ik ben ook een buitenlander.'

Ze hebben geen keus, werpt de bezorger tegen.

In Irak, Afghanistan of Syrië hebben ze geen keus, reageert Ghosen. 'Hier in Nederland kun je worden wie je wil. Ik heb vijftien jaar gestudeerd om te komen waar ik ben, maar het kán wel.'

De verslaggever van PowNews kijkt altijd achterom. Hij scant de omgeving, houdt in de gaten of er mensen zijn die als een briesende stier op de roze plopkap van omroep PowNed reageren: socialisten, demonstranten, moslims, nou ja, eigenlijk iedereen met vastomlijnd wereldbeeld - al dan niet opgejaagd door de draaiende camera en aanhoudende vragen van de interviewer.

De omroep kwam in 2010 in het publieke bestel en zou - naar eigen zeggen - Hilversum flink opschudden. Ghosen leerde het zo, toen hij in 2011 verslaggever werd bij PowNews: 'We schoppen tegen iedereen. Als mensen denken dat we rechts zijn, gaan we linksaf. Als mensen denken dat we links zijn, gaan we rechtsaf. We moeten onnavolgbaar blijven.'

Zelf formuleert hij het bondiger: 'We pakken misstanden aan.'

Binnen de kliek van Rutger Castricums volgelingen viel hij op, de afgelopen twee jaar. Een Arabisch uiterlijk, klein, maar bovenal: niet bang. Vrij Nederland noemde hem de opvolger van Peter R. de Vries, Willibrord Frequin noemde hem de opvolger van Willibrord Frequin. Waar PowNews in beginsel nog weleens uit lijkt te zijn op pesten, wordt Ghosen gedreven door oprechte verontwaardiging. Het gevolg: als er nieuws wordt gemaakt, komt het vaak van hem.

Hij ging undercover bij radicale moslims, liet koperdieven arresteren en demonstreerde hoe parkeerwachters ('u weet wel, de mensen die u bekeuren als u zich niet aan de regels houdt') vaak foutparkeren. Eind november was hij zelf nieuws: hij werd aangevallen door medewerkers van de Angolese ambassade toen hij verhaal ging halen over een verkeerd geparkeerde dienstauto. De schade: een voortand en een illusie armer.

In de dagen erop was hij aangeslagen, zegt hij twee maanden later in een restaurant in Amsterdam. Duwen, trekken en rennen hoort erbij. Dat criminelen hem in elkaar willen slaan als hij filmt hoe ze illegaal handelen in airbags begrijpt hij. Maar zulk excessief geweld, door ambassadepersoneel nota bene, ja: dat is schrikken.

Maar hé, we moeten niet te veel zeuren. Als verslaggever van PowNews hoor je nou eenmaal een dikke huid te hebben. Hij is een 'kut-Turk' of 'kut-Marokkaan' voor sommige PowNed-kijkers. 'Verrader' hoort hij dan weer van de allochtone straatjongens die hem zien lopen met de roze plopkap. Dat komt harder aan. Ik ben een van jullie, denk hij dan. Ik kom ook van ver.

Hij groeide op in Beiroet, de hoofdstad van Libanon. Het was geen ongelukkige jeugd hoor. Hij wist gewoon niet beter dan dat de dag begon met de vraag: wordt er vandaag gebombardeerd of niet? Soms was het wel weken rustig, dan konden hij en zijn zusjes naar school. In mindere perioden zaten ze soms dagen achter elkaar in de schuilkelder. Toen het huis onbewoonbaar werd door bommen die in de buurt afgingen, trokken ze in bij oma.

Hij was 15 toen het gezin besloot te vluchten. Nee, zijn ouders deden niets omstredens. Het was burgeroorlog. Je gaat niet wachten tot de bommen daadwerkelijk op je huis vallen. Was het maar zo dat er alleen slachtoffers vallen onder de strijdende partijen. Denk aan Syrië. Hij volgt het nieuws over wat er daar gebeurt niet voor niets nauwgezet. Ongelooflijk dat de internationale gemeenschap niet ingrijpt, denkt hij dan.

Met hulp van smokkelaars nam het gezin de boot naar Cyprus en het vliegtuig naar Oost-Europa. Uiteindelijk belandden ze in een asielzoekerscentrum in Nederland. Hij weet twintig jaar later niet veel meer van de vlucht, behalve dan dat het de eerste keer was dat hij op een boot voer en met een vliegtuig vloog.

In het begin was er opluchting. Ze hadden het gered, waren niet gepakt. Met het besef dat ze veilig waren, kwam ook het - ja, hoe zal hij het zeggen - drama? Heimwee in ieder geval: ze hadden hun land van herkomst verlaten, zouden er misschien wel nooit meer terugkeren. Het chaotische Libanon was verruild voor een asielzoekerscentrum met tientallen identieke caravans op een rij - veel woede, ruzies en oorlogstrauma's op een paar vierkante meter.

Fijn was het niet. Daarom ergert hij zich aan het Nederlandse debat - ook binnen zijn eigen omroep - waarin vluchtelingen gelukszoekers worden genoemd. Niemand laat alles achter voor de lol.

Begrijp hem niet verkeerd: hij is dankbaar voor de opvang in Nederland. Hij is onmiskenbaar Nederlander geworden. Hij heeft een hekel aan bezoek dat onaangekondigd langskomt. Zijn moeder vindt hem soms te westers. Als hij onbekende mannen bij de begroeting niet op de wang wil zoenen bijvoorbeeld, zoals ze in Libanon doen. Als hij daar was gebleven, zou hij mensen die ouder zijn dan hij nooit hebben tegengesproken. Nu zegt hij tegen minister Opstelten: 'U loopt weer weg voor uw verantwoordelijkheden, hè?'

Zijn vader was streng. Die deelde weleens een tik uit. Hoofdschuddend sloeg hij gade hoe zijn zoon opleiding na opleiding versleet. Na de lts probeerde Ghosen meubelmaker te worden, maar hij stopte voortijdig met zijn opleiding. Automonteur dan? Te moeilijk, vond hij destijds. Nu denkt hij dat het probleem vooral bij zijn gebrekkige Nederlands lag. De mbo-opleiding Kunst, cultuur en media dan maar. Daar zag het er aanvankelijk eveneens slecht uit: hij spijbelde veel, docenten vonden hem onhandelbaar, hij voelde zich snel aangevallen.

Vader Ghosen overleed elf jaar geleden. Hij maakte dus niet meer mee hoe zijn zoon een positieve draai maakte.

Wie weinig steun van thuis heeft - omdat je ouders bijvoorbeeld slecht Nederlands spreken, laat staan een goed netwerk hebben - heeft mensen nodig die iets in je zien. Mensen die niet denken: wat heeft hij een grote bek. Maar: wat kan hij goed praten.

Die mensen vond hij op zijn stage bij een organisatie die gratis cursussen gaf in toneel, kunst en muziek. Hij leerde hoe hij zijn drukte en chaos op een goede manier kon inzetten. Dat je concentratieproblemen kunt vermijden door taken af te wisselen. Zijn stageopdracht: de straat op om allochtone jongeren voor te lichten over de mogelijkheden om een creatief beroep te kiezen. Je hoeft niet per se arts of advocaat te worden, zoals veel allochtone ouders wensen.

'Lijkt het je leuk om toneel te spelen?', vroeg hij aan de jongeren op straat. 'Nee? Waarom niet? Kom op man, het is hartstikke leuk. Wat heb je te verliezen, het kost je niets.' Eigenlijk zoals hij nu ook doet, concludeert hij.

Op dezelfde frequentie zitten, noemt zijn vroegere stagebegeleidster dat. Je verplaatsen in je gesprekpartner. Ze zag hem van begin af al voor zich met een microfoon in zijn hand, en motiveerde hem om op zijn 28ste nog te beginnen aan een opleiding aan de School voor Journalistiek in Utrecht.

Bijna ging het mis: hij kon niet meedoen aan de toelatingstoets omdat hij in plaats van bij de opleiding journalistiek een kruisje had gezet bij de Pabo, zo bleek toen hij een brief van de IB-Groep (tegenwoordig DUO) ontving. Huilen was dat, húílen.

Via loting werd hij uiteindelijk alsnog toegelaten. Nee, zijn docent zag de jongen - bij deze opleiding serieus en bescheiden - toen nog niet eindigen bij PowNed. Wel was het voor Ghosen zelf al snel duidelijk dat het tv zou worden: schrijven zat er niet in vanwege het taalprobleem. Het leek hem - 'sorry' - ook gewoon niet zo interessant.

Na het afstuderen belandde hij bij de MTNL, het productiebedrijf voor multiculturele programma's. Dominique Weesie, hoofdredacteur en presentator van PowNews, zag hem in het Arabisch discussiëren met moskeebezoekers en dacht: die moet ik hebben. Ghosen had nooit van Weesie gehoord, dacht dat hij met een vrouwelijke Dominique te maken had.

In het eerste seizoen bij PowNews maakte hij veel reportages bij Occupy - qua wereldbeeld en idealen de natuurlijke vijand van de roze plopkap. Dat was wel een les in zelfbeheersing: gescheld, gespuug en geduw. 'Houd je in', zei de meer ervaren cameraman dan. 'Ze willen je juist uit de tent lokken.'

Maar ach: na verloop van tijd kwam hij zelfs met de krakers van Occupy op dezelfde frequentie. 'Hé Danny', ging het als hij door het kamp op het Beursplein liep. 'Hé Gijs.'

Laatst was er weer een demonstratie van Occupy op het Malieveld. Een jongen liep te zieken, kwam continu tussen de interviews die Ghosen met anderen afnam. Drie dagen later liep de jongen bij weer een andere demonstratie een PowNews-collega tegen het lijf. 'Wil je mijn excuses aanbieden aan Danny?', vroeg hij. 'Ik was laatst te flauw bezig.' Het is een spel, erkent Ghosen. Ze hebben elkaar nodig.

Het liefst is hij op straat. Politici interviewen vindt hij maar niets. 'Wat wil je van me horen?', vragen ze hem vaak voor het interview. Dan kan hij het net zo goed zelf vertellen. Zo'n Opstelten die overal een grap van maakt - vreselijk. Nee, hij heeft niet het idee dat de minister hem serieus neemt, 'dat doet hij goed'.

Na zo'n item gaat Weesie met hem zitten. Dit ging goed, dat minder goed. Hij leert hem 'in tv denken'. Jammer alleen dat hij niet naar Syrië mag om verslag te doen vanuit de vluchtelingenkampen. Hij zeurde er zo lang over dat Weesie zei: 'Ik denk dat je bij de verkeerde omroep zit. Het is hier geen Nieuwsuur.'

Hij weet niet hoe lang hij nog bij PowNews blijft. Hij wil meer de diepte in, langere items maken dan drie of vier minuten. En ja, het steekt wel een beetje als media schrijven dat hij veelbelovend is, maar dat hij zijn talent nu inzet voor klein bier als foutparkerende diplomaten.

Toch nog even over die kwestie met de ambassade van Angola. Ghosen buigt zich over de cappuccino. 'Mijn kapper is ook Angolees.'

'Sorry voor mijn mensen, man', sms'te de kapper nadat hij had gezien dat de verslaggever was aangevallen. Twee weken later volgde weer een sms: 'Danny, ik moet je wat vertellen. De jongen die je heeft geslagen, is ook een klant van mij.'

De twee bleken zelfs allebei op het huwelijk van de kapper te zijn geweest - Ghosen komt er twee keer per maand. Nee, hij is hem gelukkig nog niet tegengekomen, maar de twee zitten dus geregeld in dezelfde kappersstoel. Dat is verbijsterend, ja. En ook grappig.

Op de foto lacht hij alleen niet. Hij vindt zijn nieuwe tand nog te lelijk.

GEARRESTEERD

Op 16 oktober werd Ghosen gearresteerd bij de Russische ambassade in Den Haag. Hij stelde per megafoon vragen aan de ambassadeur over de gebeurtenissen in het Nederland-Ruslandjaar, na de mishandeling van de Nederlandse diplomaat in Moskou. De politie pakte hem op voor verstoring van de openbare orde. Na een paar uur werd hij weer vrijgelaten.