Televisiemaker Danny Ghosen ontpopte zich de afgelopen jaren tot portretteur van groepen die moeilijk toegankelijk zijn voor de rest van de samenleving. Met het tweeluik Danny & the brotherhood flikt hij het opnieuw. Deze keer bij een motorclub zonder motors.

Bron: Telegraf.nl

Door ROB GOOSSENS

23 nov. 2020

Broederschap Sin Miedo werpt elke suggestie van criminaliteit verre van zich. Gelijkenissen met motorclubs die het openbaar ministerie de afgelopen jaren op hun dak kregen, gaan volgens kopstukken niet op – ook al draait het ook bij hen om kameraadschap en trouw, en wordt het lidmaatschap bezegeld met een ’hesje’. Maar: bij Sin Miedo is een motorrijbewijs geen vereiste.

Crimineel

Toch zijn leden van de vereniging in Danny & the brotherhood uitsluitend te zien met een masker of blur. „Ik wil niet het stempel hebben dat ze denken dat ik crimineel ben”, vertelt een anoniem lid in de eerste aflevering terwijl hij een masker met doodshoofdprint draagt. „Ik ben gewoon heftruckchauffeur, ik werk gewoon voor mijn geld. En ik heb twee kleinkinderen. Als de mensen zo meteen denken: ’Hé, dat is de opa van dat meisje en dat jongetje’, dan mogen ze niet meer met mijn kleinkinderen spelen. Dat gebeurt.”

Ghosen heeft zich erover verwonderd dat de vereniging zich op deze manier ingraaft. „Ik heb ze ook geprobeerd duidelijk te maken dat zo’n masker niet helpt om het stigma kwijt te raken. ’Wil je het niet doorbreken?’, vroeg ik. Maar dan beginnen ze over hun baan en over hun omgeving. Prima hoor. Ik had er geen moeite mee om ze anonimiteit te gunnen in ruil voor hun verhaal. Want het blijft moeilijk om dit soort groepen in de rafelranden van de samenleving te bereiken.”

Kijkers van Danny op straat weten dat de journalist zijn eigen opvattingen zoveel mogelijk buiten beschouwing laat. Zelfs in gesprek met een pedofiel die een politieke partij wil oprichten, was nauwelijks te merken hoe hij zelf over dit onderwerp denkt. Het interview leverde hem een nominatie op voor de prestigieuze Sonja Barend-award voor beste tv-interview.

Dat de programmamaker er zelden hard ingaat bij zijn gesprekspartners, is een bewuste keuze. „Veel mensen kijken argwanend naar media. Grotendeels ten onrechte, als je het mij vraagt, maar dan moet je extra je best doen om hun vertrouwen te winnen. Dat doe ik door iemand niet voor lul te zetten of af te maken, of hoe je het ook wil noemen, maar door ze hun verhaal te laten doen en daarmee te tonen dat wij echt goede intenties hebben. Alleen zo komen verhalen als dat over Sin Miedo naar de oppervlakte.”

Doordringen

Soms jeuken zijn handen om tóch iets te zeggen. Zo zagen kijkers donderdagavond in Danny op straat dat zelfs de nuchtere journalist zich van zijn stuk liet brengen toen hij zag hoe nonchalant een groep pubers over geweld sprak. „Ik probeerde in het hoofd van die jongens te kruipen, echt te laten voelen wat er gebeurt als ze iemand doodsteken. Maar ik heb niet het idee dat ik tot ze kon doordringen.”

Tijdens de opnames schrok hij al, maar in de montage realiseerde hij zich naar eigen zeggen pas echt hoe schokkend de uitspraken van de jongens waren. Ghosen: „Hopelijk hebben zij de uitzending met dezelfde ogen bekeken en beseffen ze nu hoe koud en heftig hun opstelling is.”

Behalve afspraken over anonimiteit hoefde Ghosen geen gekke dingen te doen om binnengelaten te worden bij de club Sin Miedo. Dat vormt een schril contrast met de Powned-serie Captain Henk (2017). No Surrender-voorman Henk Kuipers, die vorige week tot tien jaar cel werd veroordeeld, werd voor zijn medewerking aan de docuserie betaald.

Powned deed dit af als ’een kleine onkostenvergoeding’. Toch werden de regels voor dergelijke betalingen daarna aangescherpt. Ghosen: „Geen van de Sin Miedo-mensen is überhaupt over geld begonnen. En als er wel iemand iets had willen krijgen: jammer dan, daar doe ik niet aan mee. Als je mensen gaat betalen voor hun medewerking, gaan ze vertellen wat jij wilt horen. Dat is vanuit journalistiek oogpunt niet oké.”

Een ogenschijnlijke buitenkans liet de presentator lopen. Want als Ghosen het zou willen, had hij ingezworen kunnen worden bij de vereniging. „Zo bijzonder was hun uitnodiging overigens niet, hoor, want ze groeien hard en willen de grootste brotherhood van Nederland worden. We zijn zeker geen vijanden geworden, maar de band is puur professioneel. Dat wil ik graag zo houden.”

Danny & The Brotherhood is HIER te zien