Eerst de administratie, zou Matthijs van Nieuwkerk zeggen. Jeroen Pauw kondigde maandag aan te stoppen met zijn talkshow en de NPO liet weten dat hij vervangen zou worden door vijf duo’s. „U vindt de namen op onze site en in de app”, zei Rob Trip in het NOS Journaal, wat aansloot bij de lauwe ontvangst die de tien verse talkshowhosts kregen van talkshowgasten in de loop van de avond.

In DWDD zette Van Nieuwkerk een collegiaal bloemetje op de tafel van de naastgelegen Pauw-studio. Hoogtepunt van zijn uitzending was Marcel van Roosmalen, die ook was gevraagd als duohelft – ergens in de NPO-top is een groot satiricus geïnfiltreerd. Van Roosmalen vertelde de column die hij over zijn screentest schreef geweldig na (er waren zelfs beelden). Daarmee leidde hij de aandacht enigszins af van de olifant in de krappe DWDD-studio: gaat Matthijs van Nieuwkerk nog verder na komend voorjaar?

„Wil jij niet ook iets aankondigen”, vroeg studiogast Angela de Jong aan Van Nieuwkerk. Over een week of twee, luidde het antwoord. „Dan is het vakantie”, werd aan tafel opgemerkt. Ik denk dat maar weinig mensen verwachten dat Van Nieuwkerk er nog een jaar DWDD aan vastknoopt. Zo rijst het beeld op van een publieke omroep die in een paar maanden tijd een ijzersterke talkshowpositie heeft zien verkruimelen en nu vrijwel van voren af aan moet beginnen.

Beau babbelde na met Frits Barend en in Pauw zelf overviel gast Tom Egbers de presentator met vragen. Maar niet alle tv was televisietelevisie maandag. Er was ook de afsluiting van Narcostaat (NTR). In die vierdelige reeks bracht Danny Ghosen met ogenschijnlijk kinderlijk gemak (wat duidt op voortreffelijk researchwerk) drugsland Nederland in kaart.

In de derde aflevering reed hij een avondje gemoedelijk mee met een drugskoerier. Chique wagen, Radio 1 op, alles besteld via het keuzemenu op de app. Ghosen kon in de auto blijven wachten als hij de spullen ergens ging bezorgen. De dealer praatte over zijn handel of hij ermee aan de misdaad ontkomen was. „Ben je trots op je werk”, wilde Ghosen weten. De man (stemvervormer en hoodie, dat dan weer wel) aarzelde, maar antwoordde bevestigend. Hij droomde van het kunnen onderhouden van zijn ouders, van een rustig leven in een zelfgebouwd huis in Marokko.

Onrustbarend onthullend was Ghosens excursie naar Vlissingen, waar steeds meer containerschepen uit Zuid-Amerika aankomen. Vol bananen – en vol met wat er zoal tussen bananen wordt verstopt (niet alle bananen zijn 125.000 dollar waard, immers). Ghosen tufte in zijn autootje rustig de kade op, tot vlak bij de containers. De douanecapaciteit in Zeeland is ondanks het toegenomen verkeer niet vergroot. Avonddiensten worden soms niet ingevuld. Inmiddels zijn er maatregelen genomen, hoorde Ghosen. „Het hek was stuk.”

In de slotaflevering werd de aandacht naar de consument verlegd. Al bij het eerste ritje dat Ghosen achterop de brommer van een dealer maakte, werd de verslaggever aan de deur van een klant warm ontvangen: „Danny, wat leuk!” Het bleek een oud-collega. De ontmoeting toonde hoe dichtbij-huiselijk het drugsgebruik is. En hoe weinig gebruikers stilstaan bij de cruciale rol die zij spelen in een moorddadige industrie, die in Nacrostaat óók in detail werd getoond.

Er kwam een reeks recreatieve gebruikers en handelaren voorbij, die in diverse toonaarden de eigen onschuld bezongen. „Wat ik doe is illegaal”, zei een jonge dealer op een Amsterdamse gracht. „Maar dat maakt mij geen slecht mens toch?” Ghosen, zuchtte, zweeg en keek in de verte; de laatste beelden van een uitstekende serie.